De dikke dame

We beginnen de dag met een uitgebreid ontbijt in de openlucht. De grietjebies hebben hun eigen ontbijttafel en laten zich makkelijk benaderen. Er is een Nederlandse groep die met Fox een rondreis maakt. Ze maken een verdwaalde indruk Bij het verzamelen van brood en beleg op mijn bord word ik gecorrigeerd door een dikke Foxdame in korte broek wanneer ik mijn broodjes met de hand uit een mandje pak. ‘U wordt verzocht het brood met de tang te pakken.’

We willen vandaag naar het dichtstbijzijnde Telesurkantoor, omdat we onze eigen Surinaamse simkaart willen aanschaffen. De receptionist is druk in gesprek en de bewaker heeft 'geen idee’ waar Telesur in de buurt te vinden is. Een Engels sprekende toerist meent dat het kantoor schuin aan de overkant is, dat blijkt niet zo te zijn, We lopen naar het centrum en komen langs de Elisabethschool. De poort is open! Ik wil graag kijken hoe het er binnen uitziet. Tot mijn verrassing staan de schoolgebouwen er nog net zo bij als 50 jaar geleden toen ik in de 6^e klas zat. De school werd toen nog door nonnen geleid en wij vonden niets leuker dan hun de kappen van het hoofd te trekken, omdat ze daaronder kaal waren. De kunst was om dat zo te doen dat soeur niet in de gaten had wie het had gedaan. De kinderen hebben net pauze en als ik een onderwijzeres uitleg waarom ik graag een foto wil maken, vindt ze dat goed.

Voor de simkaart belanden we op het hoofdkantoor van Telesur. We hebben geen idee bij welk loket we moeten zijn en de dienstdoende official heeft zijn post zojuist voor de lunch verlaten. We lopen wat heen en weer en ik ontdek een loket voor 60-plussers en faxen. Ik ben meteen aan de beurt. Nu we geen doel voor ogen hebben, valt ons veel meer op van het 'dagelijks leven' dan tijdens onze wandelingen van de eerste week', die ons langs de hoogtepunten voerden. Na een drankje, een broodje bakkeljauw en een bord Surinaamse erwtensoep met kip en zoutvlees, brengen we de fietsen terug. De rest van de middag brengen we relaxend door met een boek aan de rivier. ’s Avonds hebben we afgesproken met Edith en Sharda in Torarica en ook nicht Ingrid komt nog even langs om afscheid te nemen.

Wat we niet weten, is dat op elke laatste woensdag van de maand kan worden gedanst op live muziek. Mijn benen kriebelen bij het horen van de kaseko en Sharda en ik wagen ons op de dansvloer tussen veelal oudere Surinaamse echtparen die  close en ritmisch bewegen op de klanken van de muziek.

De ober is ervan in de war geraakt. In plaats van pom brengt hij bruine bonen en de pasta met romige saus voor Sharda komt zonder saus.

Het wordt een latertje, maar het is een mooie afsluiting van onze laatste avond.